zaterdag deel 2 Whistler.

Peak to Peak, andere woorden voor een verrot eind met een gondel over een oneindige afgrond. Maar ja, het was betaald, dus daar gingen we. Veilig aan de andere kant aan gekomen eerst maar wat eten, doodsangst op een lege maag is ook niets. Na de voluptueuze maaltijd (reuzenkop koffie en een superklein broodje) koers gezet naar de gratis shutllebus, onbekend waar die uit zou komen. Dat bleek dus een stoeltjeslift naar de top van een of andere besneeuwde berg te zijn. Mijn tanktop was dus een beetje underdressed.. Boven een fantastisch uitzicht over de omgeving. Wel een beetje frisjes. Na een half uurtje wel uitgekeken en weer op naar de lift, meteen door naar de gondel en toen waren we weer op berg 1. En nu? Er was maar 1 route open,, de Pika route, dus daar gingen Jut en Jul weer, hellingspercentage van 15 % maar we gaan gewoon. Echter astma en 2 wrakke knieën gaan niet samen met een stevige klim. Na 3 km ging het niet meer. Lucht werd schaars in de longen en pijnstillers werkten niet meer. 20 meter onder de top op moeten geven.( dichterlijke vrijheid, was veel meer hoor) D. ging nog ff door, die is ook een stukje stoerder. Dan denk je dat stijgen erg is, nou, ga dan maar eens dalen. Met trillende knieën aangesloten in de rij voor de gondel naar beneden. In het dorp lekker uit eten geweest en natuurlijk bier gehaald ( en 1 Rose en 1 rode). Was druk in Whistlker, allemaal mensen met hetzelfde t shirt aan iets met " Touch Mudder).Nu voor het kampvuur op de camping. Rust en bier, wat wil je nog meer.Gesprek met buurman en zijn vriendin gehad. Bleek dat het Mudder evenement erg groot was, een soort survivalrun voor de hele familie. Zondag maar even kijken , was in het olympisch skigebied, dus altijd leuk.